De kunst van het kijken
Wegdraaiend van het onderwerp valt het oog op het lijnenspel. Het staat net uit het lood, of toch niet. Nog eens kijken, wat maakt het nu bijzonder. Is het het perspectief of is het juist het onderwerp dat het oog streelt. En waarom dan dit standpunt. Het zijn beslissingen die in een milliseconde worden gemaakt. Er wordt niet bij nagedacht. Ja, je kunt leren kijken, door te kijken.
En toch, de stortvloed aan beelden die we over ons heen krijgen, beantwoordt in de meeste gevallen niet aan de criteria goed beeld. Het gaat uiteindelijk om emotie oproepen bij de kijker. Meenemen in een onderwerp, hoe klein ook. Het moet gezegd, het lukt me lang niet altijd. Het is altijd weer de vraag: is het goed genoeg. Tegelijkertijd is het ook vluchtig geworden.
Het blijkt bovendien dat er geen pijl op te trekken is wat mensen mooi vinden. Beelden waarvan ik overtuigd ben, dat ze het bijvoorbeeld op Facebook goed doen, worden nauwelijks bekeken. Geen idee waar het mee te maken heeft; de Waddenzee wordt eindeloos geretweet, de zee bij Normandië niet. Een spin wordt zomaar 30 keer geliked, een kluitje schapen is een absolute hit. Bomen in zwart-wit scoren soms, dezelfde bomen in kleur worden gewaardeerd.
Lastig, maar zolang er maar één like is ga ik door met plaatsen. Beeld is vooral iets waar je anderen een plezier mee doet althans, dat is wat ik wil. Ik blijf het stapje opzij doen, zie bij toeval een andere invalshoek en die wil ik delen.
